‘Het vrijgeven van oude verhalen
geeft ruimte aan onze eigen levensstroom in ons lijf.’

We hebben ze allemaal. Verhalen over hoe het was vroeger in ons gezin en verder terug. Verhalen over wat we hebben ontdekt in verschillende therapieën of voorgaande opstellingen. Verhalen als vlucht om niet in het hier en nu te hoeven voelen wat er werkelijk is. Verhalen als een excuus voor waarom we doen wat we doen. Verhalen als slimme truc van onze mind om het oude overlevingspatroon niet los te hoeven laten. En ten slotte verhalen die nog verborgen liggen in het donker, wachtend om werkelijk in haar essentie te worden gezien, om daarna in vrijheid hun eigen plek in het systeem te kunnen innemen.

De kern

Dit laatste, het vrijgeven van de oude verhalen opdat ze hun eigen plek kunnen innemen, is eigenlijk de kern van het opstellingenwerk. Hierdoor kan de beweging die tijdens de opstelling voelbaar is doorbewegen en zich verder ontvouwen de toekomst in. Het oude belemmerende verhaal transformeert, nadat het gezien is en zijn eigen plek heeft ingenomen, als het ware tot een krachtbron voor onze eigen manifestatie hier op aarde. Het is als compost voor de nieuwe zaden in ons om te ontkiemen.

Maar hoe moeilijk is het soms om de oude verhalen en de daarmee gepaard gaande loyaliteit los te laten. Om dat, wat je uit liefde zolang bij je hebt gedragen voor je (voor)ouders en een deel van jou is geworden, daadwerkelijk vrij te geven, zodat jullie beide jullie eigen plek kunnen innemen.

Hoe verleidelijk is het om terug te grijpen op het oude verhaal, om op deze manier het leven te begrijpen, te kaderen. Ik herken de neiging hiertoe zeker zelf ook. Alleen tijdens het begeleiden van de opstellingen neem ik steeds opnieuw letterlijk waar, hoe we de beweging vastzetten of zelfs terugdraaien door deze oude verhalen weer nieuw leven in te blazen. Het is alsof we ze weer van hun eigen plek afhalen en opnieuw bij ons nemen om te dragen, terwijl daar geen noodzaak meer toe is.

“Met het vasthouden van oude verhalen,
houden we onszelf gevangen in de pijn en
hoeven we geen verantwoordelijkheid te nemen voor ons eigen leven”

Voelen voorbij het verhaal…

Wat me altijd helpt hierin zijn de woorden die Stephan Hausner eens tijdens een weekend uitsprak: ‘een opstelling geeft niet DE waarheid weer, maar slechts die waarheid die jou helpt een volgende stap of beweging te maken.’ Wanneer ik me dat realiseer wordt het makkelijker om het verhaal te laten gaan. Dan besef ik ook weer dat het verhaal eigenlijk helemaal niet zo belangrijk is, er eigenlijk niet toe doet. We hoeven het verhaal zelfs helemaal niet precies in woorden te weten of te begrijpen, om dat wat we voor een (voor)ouder dragen te zien, erbij te zijn en vervolgens zijn eigen plek in te laten nemen bij die betreffende (voor)ouder. Het gaat in de opstellingen over de gevoelslaag van het ‘verhaal’. Om deze te doorvoelen en te ervaren in het lichaam en om daarna de beweging te volgen die je voelt ontstaan als het werkelijk gezien is.
Daarin kan het soms zelfs zo zijn dat het woordelijke verhaal dat we met ons hoofd kunnen vertellen, helemaal niet voor ons bestemd is om te horen. Dat we dat precieze verhaal uit respect voor onze voorouders bij hen hebben te laten.

Neemt niet weg dat het voor de mind behulpzaam kan zijn als het verhaal te duiden is, omdat we het dan kunnen begrijpen en inzicht krijgen in het waarom, van waar we mee worstelen. Het geeft ook een gevoel van houvast en controle als we weten waar het over gaat. Alleen het ‘gevaar’ is dat het op de laag van inzicht blijft steken en het de gevoelslaag niet werkelijk bereikt. Het blijft dan een mentaal verhaal, waarbij de beweging uit de opstelling niet integreert in ons lichaam en onze cellen, omdat we het verhaal en daarmee de energie onbewust blijven vasthouden, koesteren en voeden. We hebben dan wel inzicht, maar verder is er niks veranderd. De modder blijft modder in plaats van te transformeren tot een krachtbron die ons helpt te groeien op ons eigen pad.

Het vergt moed om de bekende verhalen achter ons te laten

‘Dat is wel spannend’, zei ze, toen ik haar tijdens de intensive Licht op Ziekte & Gezondheid uitnodigde om de oude verhalen, onder andere van voorgaande opstellingen, los te laten en te blijven volgen wat er hier en nu in haar lichaam gebeurde. ‘Want het verhaal geeft me houvast.´ vervolgde ze. ´Het geeft een vorm van controle over wat er komen gaat. Dus nu is de vraag, vertrouw ik jou voldoende om die verhalen en houvast los te laten en werkelijk te onderzoeken en aan te gaan wat zich hier en nu wil laten zien? Om met jou in die onzekerheid te stappen en dat te onderzoeken?’

Een mooie vraag waarmee ze, naast de check of ik de juiste persoon voor haar was om dit nu te onderzoeken, ook haar eigen bereidheid om het aan te gaan onderzocht en ook de vraag of ze voldoende vertrouwen had in zichzelf en haar lichaam om dat wat zich ging aandienen te kunnen containen. Een overweging die natuurlijk ook naadloos aansloot bij het thema van veiligheid en helemaal aarden in het lichaam. Want wanneer we vooral hoog in ons lichaam aanwezig zijn en niet of minder vanaf het middenrif naar beneden dan voelt het veiliger om de verhalen uit het hoofd te volgen dan naar de taal van het lichaam te luisteren.

Er volgde een reis in het veld en in haar lijf, waarbij heel mooi te zien was hoe de innerlijke beweging in haar lichaam zich direct terug liet zien als een helende beweging in de opstelling. Het precieze verhaal konden we achteraf niet duiden. Maar wat voor haar wel heel helder voelbaar was en in mijn beleving de kern van het hele werk is, was de verandering in hoe ze haar lichaam en met name haar eigen aanwezigheid in haar benen ervoer aan het einde van de opstelling (en daarna).

Graag ontmoet ik je.

Warme groet,

Stefanie Bussing

Stefanie over het systemisch werk:
“Wat me vanaf het begin heeft geraakt in het opstellingenwerk is de eenvoud en helende werking die ervan uit kan gaan, wanneer we ons kunnen overgeven aan ‘het niet weten’. Mijn werk en specialisme weerspiegelen direct ook de reis die ik zelf ben gegaan en nog ga in het aanwezig zijn met dat wat is.”

W. www.stefaniebussing.nl – M. stefanie@beallyoucanbe.nl – T. 06 48 10 27 16

Stefanie Bussing is de vrouw achter Counselingpraktijk ‘Be all you can Be’. Zij begeleidt mens en organisatie in vragen rondom vrouw zijn, vitaliteit en gezondheid en in vragen rondom leven met ziekte (waaronder kanker).
Haar uitgangspunt is een vitaal leven, waarin je je volledige potentieel benut en leeft. In haar begeleiding is bewustwording een sleutel. Zij helpt mensen bij het vinden van een nieuw perspectief in situaties waarin zij zich uit het lood geslagen voelen. De ervaring leert dat dit helpt bij het hervinden van  de innerlijke kracht en balans en dat daardoor nieuwe mogelijkheden ontstaan.
In haar werk maakt zij onder meer gebruik van het systemisch werk van Bert Hellinger (opstellingen), Opstellingen in het lichaam (systemisch (ziels)werk in het lichaam), Transactionele Analyse, The Reconnection® & Reconnective Healing®, teachings van o.a. Eckhart Tolle en Adyashanti en bovenal uit het leven zelf.

Aangesloten bij Bewust Haarlem