Het gaat als vanzelf, de ander een plek geven boven, onder of naast je. We zien de ander en onszelf in de vergelijking. Zo relateren we en vinden we onze plek ten opzichte van elkaar. Dat is heel menselijk.

Wanneer we de ander (of onszelf) echter op een voetstuk plaatsen en idealiseren, gebeurt er iets anders. Er worden eigenschappen toegekend die niet of niet in die mate realistisch zijn. De blik raakt vertroebelt, het onderscheidingsvermogen dat nodig is om verschillende aspecten van de ander en jezelf te zien verdwijnt. Er ontstaan verwachtingen over jezelf of de ander die niet geaard zijn in de realiteit. En wat aanvankelijk misschien een vleiend of belangrijk gevoel was, maakt al snel plaats voor een gevoel van afgescheidenheid en een druk of last op je schouders die te zwaar is  om te dragen.

Eigenlijk kan het vanaf dat punt alleen maar tegenvallen of slechter worden…

Het mechanisme van de ander op een voetstuk plaatsen gebeurt in alle soorten relaties en we doen het bijna allemaal op het moment dat we iemand bewonderen. Denk maar aan iemand die je bewondert. Ook ik heb mensen op een voetstuk geplaatst en omgekeerd gebeurt het mij ook op mijn plek in mijn werk. Tegenwoordig kan ik met dat laatste gelukkig beter omgaan dan een paar jaar geleden en ik deel er graag iets over met je vanuit mijn persoonlijke ervaring, omdat het ook inzicht kan geven hoe dat misschien voor jou is.

Behoeftigheid, pleasen en de perfectionist

Nog niet eens zolang geleden triggerde het vanalles in mij, wanneer iemand mij op dat voetstuk zette. Het meisje in mij, dat zo graag gezien wilde worden, veerde direct op als dit gebeurde en sprong er vol in om meteen daarna geconfronteerd te worden met de druk van de pleaser en de perfectionist. De onderliggende imprints van het wel goed te moeten doen en vooral naar buiten toe te moeten bewijzen dat ik het waard was, brachten me dan in zo’n grote onzekerheid dat ik steeds weer opnieuw de bevestiging van de ander nodig had, dat ik het echt wel goed deed en het voetstuk waardig was.

De ‘verering ‘ en waardering  van buitenaf wordt dan als een verslaving om jezelf goed en waardig te voelen, terwijl het tegelijkertijd eigenlijk het gevoel van ‘niet goed genoeg zijn’ voedt. Die druk en onzekerheid blokkeert de natuurlijke flow direct en geeft een continue stress in het lijf, die uiteindelijk wel tot klachten moet leiden.

In de taal kun je eigenlijk de beweging van wat er gebeurt terughoren. In die zin vind ik taal enorm helpend om meer verheldering te krijgen over bewegingen en dynamieken. De uitdrukkingen die nu bij mij als eerste opkomen zijn ‘naast je schoenen lopen’ en ‘in je ivoren toren zitten’, die mij letterlijk laten zien hoe ik op die momenten uit verbinding met mezelf en mijn eigen innerlijke kracht raakte. Als je naast je schoenen staat ben je niet op je eigen plek en kan de levensstroom je niet vinden, net als wanneer je in je ivoren toren bent. Er is geen geaarde verbinding in jezelf  en daardoor ook niet met anderen.

Een behoorlijk vermoeiende spiraal naar beneden als ik het nu weer zo door me heen laat gaan, waarbij de waardering en liefde voor mezelf eigenlijk steeds kleiner werd. Want als het leven niet meer vrij kan stromen, blokkeert de levensstroom, de inspiratie, en is de val van het voetstuk snel gemaakt. Die val bevestigt eigenlijk de imprint ‘niet goed genoeg’, wat nog meer bewijsdrang en ook verongelijktheid kan oproepen. Nog meer vergelijken met anderen. De stress die dat met zich meebrengt in het lichaam is enorm groot en in mijn optiek uiteindelijk ook ziekmakend, omdat de levensstroom eigenlijk steeds verder vernauwt.

Imperfectie omarmen

De uitnodigingen op mijn pad om hier weer in te springen zijn er nog steeds en gelukkig lukt het me steeds makkelijker om uit deze dynamiek te blijven en de verleiding voorbij te laten gaan. Wat me daarbij helpt is in contact te laten zien wat er is, mezelf echt in te brengen, ook in mijn werk. Te laten zien, ik ben niet perfect en hoef het ook niet te zijn. Ook in mij zijn donkere dagen, kleine meisjes en een groot niet weten. Ik leer van en aan de mensen om mij heen, reik steeds meer uit voor hulp en steun en leer dit steeds meer aan te nemen. En dat is een weg geweest en is nog steeds een weg die niet altijd makkelijk of vanzelfsprekend voelt. Een weg waarop ik net zo liefdevol en met compassie mag zijn naar mijzelf als dat ik dat naar anderen probeer te zijn.

Het is verfrissend om te merken dat het meisje in mij minder behoeftig is en niet overal ‘ja’ tegen hoeft te zeggen om maar gezien te worden. Hoe er langzaamaan een steeds gezonder onderscheidingsvermogen aanwezig is, om in mij en in het contact met de ander te onderzoeken of er een ‘ja’ volgt op de uitnodiging. Vrij van wat de uitkomst is voor beiden.

Vanuit menselijkheid en imperfectie ontstaan de mooiste ontmoetingen, wederzijdse inspiratie en groei.
Zoals Ram Das het zo mooi verwoordde: ‘We’re all just bringing each other home’.

Ik eindig deze blog graag met hoe hij is ontstaan, met onderstaande woorden:

De ontmoeting

Plaats me niet op een voetstuk
Het doet geen recht
Niet aan jou en wie jij bent
Noch aan mij

Zie mij in de ogen in al mijn menselijkheid,
Met alles wat daar is
En laat mij kijken in de jouwe
Met alle schoonheid, kwaliteiten
En ook de pijn en worstelingen

Laat ons raken door beide
Als een trilling in het water
Die ons beide voert
Naar onze eigenheid

Want het is in die geraaktheid
Dat we elkaar ontmoeten
Samen groeien
En elkaar thuisbrengen

~ Stefanie Bussing, 13 dec 2022

Dankbaar voor al die mensen die me hierin op wat voor manier dan ook hebben gespiegeld en me zo bewust hebben gemaakt van de onderliggende dynamieken in mij. Dynamieken die ongetwijfeld in velen van ons leven. Uitvergroot zie, hoor en lees ik het terug van mensen, idolen, uit de muziek, film, sport en entertainmentwereld. Maar dichterbij huis herken je het misschien ook wel in jezelf in relatie met je geliefde, vrienden of familie. Ik ben benieuwd hoe dit voor jou speelt in je leven en in welke vorm, of juist helemaal niet.  Waar resoneert of raakt het in je? Ik lees je graag.

Graag ontmoet ik je.

Warme groet,
Stefanie

Stefanie over het systemisch werk:
“Wat me vanaf het begin heeft geraakt in het opstellingenwerk is de eenvoud en helende werking die ervan uit kan gaan, wanneer we ons kunnen overgeven aan ‘het niet weten’. Mijn werk en specialisme weerspiegelen direct ook de reis die ik zelf ben gegaan en nog ga in het aanwezig zijn met dat wat is.”

Aangesloten bij Bewust Haarlem 

foto credits: pawel czerwinski via Unsplash