In deze tijd van het jaar, waarin de sluier tussen de aardse wereld en de wereld van de doden flinterdun is, zijn er verschillende feesten waarin de dood en de doden centraal staan. Een mooi moment om het blog wat ik een paar weken geleden al begon naar aanleiding van het derde blok van de opleiding ‘Systemisch Lichaamswerk en Ziekteopstellingen’ over ziekte en terugkerende klachten verder te schrijven en met jullie te delen.

De dood is een onderwerp waar de meeste mensen het niet graag over hebben, terwijl het toch een groot onderdeel is van ons leven, zij het vaak onbewust. Dit blijkt ook regelmatig uit de opstellingen die ik begeleid, waar de dood zich in verschillende gedaanten laat zien. Zo zijn we, daar waar we voelen dat we niet vol in het leven kunnen zijn, dikwijls verstrikt met of loyaal aan iemand in de dood die geen plek heeft gehad. We dragen die persoon dan (vaak zonder het bewust te weten) letterlijk in ons lijf, in onze cellen met ons mee, om diegene op deze manier een plek te kunnen geven. Daarvoor leveren we altijd iets in, laten we iets van onszelf achter bij de dood, of anders gezegd trekt een deel van onze ziel zich terug en incarneert niet mee in ons lijf. Er is geen ruimte (meer) voor. Ik deelde hier eerder over in de vorm van een filmpje met het glas water en de stenen als metafoor voor het bewonen van je lichaam. Je kunt dat hier nog eens terugkijken.

Het geeft rust daar waar we de doden kunnen vrijgeven en eren, zodat ze hun eigen plek in het systeem kunnen terugvinden en innemen. Tegelijk geeft dit ook ruimte in ons lijf om verloren of teruggetrokken zielsdelen en kindsdelen, die zich in onze schaduw hebben teruggetrokken, weer welkom te heten in ons lijf. In het terughalen en verwelkomen van deze delen herinneren we ons steeds meer dat we al heel zijn en dat is voelbaar in ons lijf.

In die zin ben ik het opstellingenwerk en de plek van de dood en de doden daarin steeds meer gaan zien als een soulretrieval. Een reis of ceremonie waarin we oude gevoelens en  gebeurtenissen van onszelf en voorgaande generaties doorvoelen, aankijken en vrijgeven om de eigen plek te vinden in het systeem. Zo maken we ruimte vrij in ons lijf om verloren geraakte zielsdelen thuis te brengen en te verenigen in ons lijf.

Zoals ik al schreef kijken we in het derde blok van de opleiding naar het leven, de dood en terugkerende klachten/ziekte/leegte in het lichaam. Het is een blok waarin de dood in al haar gedaanten voorbij komt. Vanuit dit blok kwamen een paar weken terug onderstaande woorden over dit ene onderwerp, waar we ons in het leven vaak van proberen af te wenden; de dood. Ik deel ze hier graag met jullie.

De dood

Onbegrepen
Ongewenst
Weggeduwd

Halsreikend
Verlangend
Ontvangen

Vredig
In rust
Aanvaard

Rauwe rouw
Verdriet
Gemis
Kou
Langzaam verwarmd
Tot leven gewekt
Wanneer ze welkom is

De dood
Zoveel facetten
Zo omvangrijk
Niet te bevatten
Voor onze mind
Groter
Dan wijzelf
Altijd aanwezig
In alles wat leeft

Van weide stille meren
Waarin dood en leven
Één zijn
Als bron
Als veilige haven
Waar zovelen
Zo intens
Naar kunnen verlangen

Tot de doden
Waar we stil
Naast zitten
Rouwend
En loyaal
Ons leven uitstellend
Om ze een plek te geven
Waar ze dat niet hebben gehad

Daar offeren we delen
Van wie we werkelijk zijn
Ze leven teruggetrokken
In het donker
In de schaduw
Wachtend op ons

Ze roepen
Soms zacht
En dan weer harder

Hoor me
Zie me
Verwelkom me
Ontvang me
Breng me thuis

Thuis in het leven
In mijn leven
En bij mijn dood
Die aan het einde
Van mijn levenspad
Op me wacht
Voor een volgende reis

<3

Graag ontmoet ik je.

Warme groet

Stefanie Bussing

Stefanie over het systemisch werk:
“Wat me vanaf het begin heeft geraakt in het opstellingenwerk is de eenvoud en helende werking die ervan uit kan gaan, wanneer we ons kunnen overgeven aan ‘het niet weten’. Mijn werk en specialisme weerspiegelen direct ook de reis die ik zelf ben gegaan en nog ga in het aanwezig zijn met dat wat is.”

Aangesloten bij Bewust Haarlem en Ziesoo