Het is richting eind januari als ik in het bos loop. Ik hoor de merels en andere vogels fluiten. Met deze aankondiging van de lente krijgen ook nieuwe ideeën voor online programma’s langzaam vorm in mij. ‘Niet te snel, rustig aan, het is nog teer. De winter kan zo nog maar terugkomen’, voelde ik op dat moment al in me. Geen idee had ik over wat mijn gezin van herkomst te wachten stond aan winter en andere gebeurtenissen, waardoor alle ideeën zich weer zouden terugtrekken in de donkere aarde, wachtend en rijpend om al dan niet op een later moment te ontkiemen.

Ze zeggen wel: ‘Het leven gebeurt terwijl je andere plannen maakt…’

Ik denk dat dat klopt en dat deze tijd dat ook keer op keer illustreert en van ons vraagt om mee te bewegen in het ritme van de seizoenen en van wat zich aandient op ons pad. Iets wat bijna voortdurend gepaard gaat met een groot niet weten, wat me op momenten goed afgaat en zelfs magie brengt en me op andere momenten aanvliegt.

Zo bracht het leven me eind januari heel ergens anders dan ik gepland had. We hadden net deze foto van een brok ijs uit de tuin gemaakt, toen plotseling niet alleen de grote wereld buiten, maar ook mijn eigen kleine wereld op zijn kop stond. Met daarbij tevens een uitnodiging om op diepere lagen in mijzelf te voelen en om dat wat ik in mijn werk uitdraag voor mezelf opnieuw in de praktijk te brengen.

Collectief en Persoonlijk

Daar waar het misschien nog lukt om collectieve angst en onrust op enige afstand te houden, door daar niet teveel voeding aan te geven, weinig nieuws te volgen etc, knalt de angst er keihard in wanneer er iets gebeurd dat direct jezelf of je dierbaren raakt. Dit wist ik al uit het verleden, toen mijn toenmalige partner ziek werd en werd nu weer bevestigd in de zorg om mijn ouders.

Zorg voor mijn ouders die, na een val van mijn moeder, in een snel tempo grotere vormen aannam. Die dingen liet zien, die we eigenlijk liever niet zouden zien, maar waar nu geen ontkomen meer aan is, omdat het zichtbaar is geworden. Een val, die juist om wat het allemaal op verschillende lagen zichtbaar maakte, misschien eigenlijk wel een ‘blessing in disguise’ was.

Vloek of zegen?

Een en dezelfde situatie kan je als een vloek of als een zegen zien, afhankelijk van hoe je ernaar kijkt. Dit is iets wat ik in deze periode op verschilende momenten heel sterk heb ervaren.

Bijvoorbeeld toen naast de klachten van mijn moeder, bij de tweede opname ook corona werd vastgesteld. Op het eerste oog een complicerende factor op allerlei lagen. Uiteindelijk was dit de oorzaak waardoor mijn ouders weer herenigd werden, juist doordat ze beide corona bleken te hebben. En tegen alle verwachtingen in zijn ze er gelukkig niet heel ziek van geweest.

Of toen de winter terugkeerde, precies die week, met sneeuw en ijs wat zoveel plezier en ontspanning bracht. De keerzijde was dat de thuiszorg niet bij mijn vader kon komen, de mantelzorg bemoeilijkt werd en de corona teststraten (waar we op dat moment helaas moesten zijn) gesloten bleven. De sneeuw en kou maakten de extra verplichtte thuistijd voor onze kinderen wel weer een stuk aangenamer.

Zo kun je iedere situatie die je in het leven tegenkomt op verschillende manieren ervaren. Het hangt maar net af van het perspectief van waaruit je kijkt en dat wordt mede bepaald door de belangen en overtuigingen die je hebt.

Corona als teacher

Uiteindelijk testte ook ik positief op corona, wat niet echt als een verrassing kwam met de klachten die ik had. Bovendien wist ik het eigenlijk diep van binnen al, toen ze in het ziekenhuis dachten dat mijn moeder het mogelijk had. En daar waar ik het afgelopen jaar geen moment gedacht had dat ik het zou krijgen, bemerkte ik al een tijdje dat er iets in me was dat er naartoe trok.

Hoewel ik het aanvankelijk moeilijk vond om op mijn handen te zitten, me schuldig voelde dat ik niet veel kon doen in de mantelzorg, besefte ik na de test uitslag, dat ik me er het beste aan kon overgeven. Dat was tevens het moment dat ik het ziek zijn anders ging ervaren.

Met name de vermoeidheid zette me stil en leidde me naar binnen. Het gaf me de mogelijkheid om stil te staan bij alles wat er gebeurde. En het klinkt misschien als een rare vergelijking, maar het voelde (los van de klachten) als een soort kraamtijd.
Net als in de kraamtijd na de geboorte van onze dochter, verbleef ik ook nu in mijn eigen bubbel en belangrijkste was misschien nog wel dat ik het ook mocht van mezelf. Dat ik van mezelf naar binnen mocht keren, daar ruimte voor mocht nemen. Kortom dat ik mezelf daar toestemming voor gaf en kennelijk had ik corona daarvoor nodig om dat te kunnen.

Naar binnen gekeerd, diep in mezelf, geen behoefte aan social media, boeken of tv, begon ik mijn ervaringen en gevoelens op te schrijven om ze zo nog meer te kunnen doorvoelen. Hoe ik het virus in golven door mijn lijf voelde gaan. Wat de situatie met mijn ouders in mij raakte. En hoe ik oude verstrikkingen met mijn moeder weer actief zag worden. Over dit laatste lees je meer in de blog: ‘Symbiose en het overnemen van klachten’.

Maar ook hoe ik in deze tijd anders naar mijn relatie en werk ging kijken. Daar waar ik me altijd schuldig voelde als ik het niet regelde, blijkt het voor ons beide, de relatie en het gezin heel gezond te zijn als ik een stapje terug doe. Hierdoor ontstaat er een ander evenwicht tussen het mannelijke en vrouwelijke in onszelf en in de relatie, waar we ons beiden prettig bij lijken te voelen.
En ook in mijn werk mag ik soms best een stapje terug doen. Het mag zachter en makkelijker voor mij. Meer in flow in plaats van zo hard te werken vanuit een onderliggende onzekerheid, bewijsdrang en calvinisme, die mij en mijn levensstroom laat verkrampen.

Intermezzo of groeimoment?

In de antroposofie zien ze kinderziektes als groeimomenten in het leven van een kind. Als je kijkt naar een kind die een ziekte heeft doorgemaakt, zie je vaak een sprong in zijn/haar ontwikkeling en groei. En zo ervaar ik het op dit moment zelf ook.

De vraag is alleen, nu mijn bubbel openbreekt, hoe mijn ervaringen en inzichten kunnen integreren en naar voren door mogen bewegen in mij, mijn relatie, gezin en werk. Het is zo makkelijk terug te vallen in oude patronen van haast en doen. Ik ken het maar al te goed.
Maar in dat geval is corona en de hele situatie eromheen niet meer dan een intermezzo in mijn leven geweest. Iets wat er even tussenkwam. Wat me raakte, maar wat ik niet wezenlijk heb toegelaten.

Terwijl ik dit schrijf besef ik me dat dit niet alleen mijn vraag is, maar ook de vraag waar het wat mij betreft in het grotere collectief om gaat. Pakken we het groeimoment wat deze tijd ons biedt, of zien we het als een vervelend of juist welkom intermezzo van het leven zoals we dat nu eenmaal kennen?
Zelfs als we het willen, kunnen we niet meer terug naar hoe het was, als je het mij vraagt. Zoals we in de geschiedenis meer momenten hebben gekend, waarop het oude niet meer houdbaar was en terugkeren naar het oude systeem ondenkbaar. Zo bevinden we ons ook nu op een kantelpunt. Toch zal het oude zijn best doen om zich te blijven handhaven, net zoals dat in de geschiedenis gebeurde en net zoals dat in jou en mij gebeurt, op het moment dat we afscheid mogen nemen van een oud (overlevings)patroon.

Vanuit dit grotere perspectief kom ik weer terug bij mezelf, want dat is waar ik de grootste invloed heb. Hoe ik met deze ervaring omga; als intermezzo of als groeimoment.

De ideeën die ik in januari had, leven nog steeds in me. Mijn oude drive en wil, willen meteen aan het stuur om ze direct hier en nu de buitenwereld in te brengen en vorm te geven. Gelukkig helpt mijn lichaam me het juiste tempo te vinden, door aan te geven wanneer ik te hard van stapel loop. Haar stem klinkt helder en warm en ze fluistert me met een zachte liefdevolle stem toe: ‘ga rustig starten en voelen waar ruimte is voor nieuwe dingen en waar je eerst nog afscheid mag nemen van het oude. Neem de tijd om het zich te laten ontvouwen. Je hoeft het nu nog niet te weten. Heb vertrouwen, er wordt voor je gezorgd. ‘

Numerologisch jaar

Het grappige is dat dit hele proces precies klopt in het numerologisch 9-jaar, waarin ik me sinds mijn verjaardag bevind en mijn intenties voor 2021. Een 9-jaar is een jaar van reflectie, voltooiing, wijsheid, dood en wedergeboorte, waarin je wanneer je niet zelf die beweging maakt, vaak een handje geholpen wordt door het leven. Hoe dat laatste werkt heb ik tijdens mijn vorige 9-jaar ondervonden, toen ik uiteindelijk een jaar ziek thuis ben geweest.

Hmmm ik heb de boodschap gehoord. Misschien dat de oude patronen me soms nog anders willen doen geloven en me verleiden het op de oude manier te doen, maar ik weet het is tijd voor groei en om me nog verder over te geven aan het leven… Hoe? Ik stap in het niet weten, vertrouwend op mijn lijf als kompas om me te leiden.

Warme Groet

Stefanie Bussing

Stefanie over het systemisch werk:
“Wat me vanaf het begin heeft geraakt in het opstellingenwerk is de eenvoud en helende werking die ervan uit kan gaan, wanneer we ons kunnen overgeven aan ‘het niet weten’. Mijn werk en specialisme weerspiegelen direct ook de reis die ik zelf ben gegaan en nog ga in het aanwezig zijn met dat wat is.”

Aangesloten bij Bewust Haarlem en Ziesoo