Met dank voor de foto: unsplash-logoXevi Casanovas

Met regelmaat zie ik vrouwen die aangeven diep down het gevoel of de angst te hebben ‘niet goed genoeg te zijn.’ Stuk voor stuk zijn het succesvolle, slimme, gevoelige vrouwen, die onder al het succes steeds opnieuw voelen dat het eigenlijk niks voorstelt of niet genoeg is wat ze doen en wie ze zijn. Vrouwen die zich op een gegeven moment afvragen, maar wie ben ik dan eigenlijk echt?

Afgesloten van het gevoel

In de opstellingen en lichaamsgerichte sessies rondom dit onderwerp neem ik als rode draad waar, dat deze vrouwen zich van hun vrouwelijke en gevoelige kant hebben afgesloten. Ergens in hun leven hebben ze gevoeld dat het onveilig of niet toegestaan was om hun gevoeligheid toe te laten. Daar werd het besluit (veelal onbewust) genomen.
Van nature vaak zeer sensitief hebben ze vanaf dat moment geleerd te overleven door dit deel van zichzelf terug te houden en niet meer te leven. Veelal door hun rug te rechten, hun mannelijke kant goed te ontwikkelen en zich ook voor zichzelf af te sluiten van hun gevoel. Vanuit deze combinatie ontwikkelde zich een groep sterke denkers die vooral vanuit hun hoofd en cognitie leven en lastige gevoelens zoveel mogelijk vermijden. Het lichaam wordt beleefd als een instrument volgend aan de wil.

Vervreemd van mezelf

Een aantal jaar geleden voldeed ikzelf perfect aan dit plaatje en had ik eerlijk gezegd geen flauw idee hoever ik eigenlijk van mezelf verwijderd was. Ik kreeg steeds meer fysieke klachten, maar zag het verband niet, ookal voelde ik wel dat ik niet lekker in mijn vel zat.
Een collega, waarmee ik aan een cultuur-en veranderproject werkte binnen de organisatie, stelde voor dat we als projectteam allemaal de MBTI test van Jung zouden doen. De uitkomst was nogal een schok voor me. Uit de test bleek dat ik mijn effortkant ongeveer had geperfectioneerd en volledig vervreemd was geraakt van mijn comfortzone. In normaal Nederlands: dat wat van nature makkelijk gaat, omdat daar je kwaliteiten liggen, was ik verleerd en ik leefde volgens de kwaliteiten die ik van nature niet of nauwelijks had. Dit betekende dat ik continu in de hoogste versnelling stond, de lat behoorlijk hoog legde en mezelf zodoende volledig uitputte. Meteen een logische verklaring voor de enorme vermoeidheid die ik maar al te vaak voelde, zou je denken.

Maar juist omdat de uitslag zo vervreemdend was, duurde het een tijdje en had ik nog wat meer vergelijkbare speldenprikken nodig, voor ik kon erkennen dat dit inderdaad was wat er aan de hand was.

Overleven

De overlevingsstrategie, waar het onderdrukken van gevoelens die je niet wilt of kunt voelen, onderdeel van is, kost heel veel energie. Vandaar dat er zo vaak terugkerende klachten als bijvoorbeeld vermoeidheid of migraine ontstaan.
Die onderdrukte gevoelens zijn soms afkomstig van weggestopte herinneringen uit de eigen vroege jeugd. Vaak genoeg echter zijn het ook overerfde gevoelens van onze (voor)ouders. Gevoelens met bijbehorende verborgen verhalen uit het leven van onze (voor)ouders, die er bij hen niet mochten of konden zijn en die wij in het hier en nu nog steeds in ons dragen en proberen te vermijden.

Je zou kunnen zeggen dat we verstrikt zijn in een net van niet gevoelde gevoelens van zowel onszelf als onze (voor)ouders, die als herinneringen liggen opgeslagen in ons lichaam. We zijn in die verstrikking de verborgen verhalen en gevoelens bij ons gaan dragen, zonder dat we er echt contact mee maken. Deze zijn letterlijk hier en nu voelbaar aanwezig in ons als opgeslagen herinneringen in ons lichaam. Het betekent dat we niet meer op onze eigen plek staan in ons gezin en ons leven. Het is alsof we deels ook iemand anders zijn leven leiden.

Dit is voelbaar in alle facetten van ons leven en zeker wanneer we een eigen gezinssysteem beginnen. Want onze partners kiezen we onbewust uit op de potentie die ze in zich dragen om iets in onszelf en ons eigen familiesysteem van herkomst te helen. En daarnaast spiegelen onze kinderen ons ook nog eens feilloos, dat wat we in onszelf ontkennen of simpelweg niet zien.

‘Ik kan niet alles zijn’

Een mooi voorbeeld hiervan is de vrouw die onlangs bij me op de massagetafel lag. Terwijl we in haar lichaam luisteren zegt ze bijna wanhopig: “ja maar, ik kan niet alles zijn”.
Ze vertelt me over haar situatie thuis en hoe ze probeert om zowel vader als moeder te zijn voor de kinderen, maar dat het niet werkt. Het trekt haar leeg en ze wordt er ook boos van, omdat ze niet aan zichzelf toekomt. Op de boosheid volg meestal het gevoel het niet goed genoeg te doen en niet genoeg te zijn. De kinderen spiegelen deze dynamiek ook nog eens terug.

Wanneer we bij deze vrouw verder kijken in de opstelling via het lichaam, komen we dezelfde relatiedynamiek en pijn tegen in de vrouwenlijn bij onder andere haar moeder en oma. We onderzoeken de verborgen pijn in de vrouwenlijn en als we aan het einde bij alle vrouwen in de lijn de mogelijkheid erbij vragen, dat ze alleen hoeven te zijn wie zij in essentie zijn, ontstaat er steeds meer rust in deze vrouw en haar familiesysteem.

Zijn wie je in essentie bent

Wanneer we proberen alles te zijn, verzanden we en verliezen we onze ware kern. Daarbij komt dat het leven stagneert, wanneer we niet onze eigen plek innemen. Het kan niet meer vrij doorstromen.
Uiteindelijk kunnen we niet méér zijn dan we zijn. Soms zijn we geneigd om de lege plekken in het gezin op te vullen, om zowel vader als moeder te zijn, of zowel dochter als moeder van onze moeder te zijn. Maar je kunt niet alles zijn. Je kunt alleen diegene zijn die jij in essentie bent, op jouw plek in het gezin. Al het andere is gedoemd tot falen.

En het mooie is: Zijn wie je in essentie bent is altijd precies goed en genoeg!

Ieder heeft zijn eigen lot te dragen

Het lijkt zo nobel om de lasten van je partner of (voor)ouders te dragen, om het zo voor die ander op te lossen. Maar dat is het niet! Het helpt namelijk uiteindelijk niemand echt.
Iedereen heeft zijn eigen pad te gaan en zijn eigen lot te dragen. Wanneer iemand dat van je overneemt, wordt je letterlijk iets ontnomen. Het houdt je klein en zet jullie beiden vast.
Systemisch gezien ontstaat er verwarring over wie op welke plek hoort, waardoor de levensstroom bij geen van de betrokkenen nog vrij doorstromen.

Simpel gezegd. Jezelf zijn in jouw volle essentie en verantwoordelijkheid nemen voor je jouw leven door alleen je eigen lot te dragen, brengt je op je eigen plek. Dit maakt dat het leven vrijer door je heen kan stromen en je kan voeden. Het eeuwige gevecht en tegen de stroom inzwemmen maakt dan plaats voor meer moeiteloosheid in je leven. Het leven kan dan als het ware door je heen gebeuren.

Het leven is een work in progress

Zoals ik eerder al schreef heb ik in mijn leven heel lang tegen die welbekende stroom in gezwommen. Ik heb zo hard gewerkt en net zolang gaten gevuld die niet aan mij waren om te vullen, tot ik mijn lijf niet meer voelde en niet echt meer een idee had van wie ik was en wat mijn kwaliteiten waren.
Pas toen ik mijn gevoel en kwetsbaarheid weer ging toelaten en de controle leerde loslaten zakte ik meer en meer in mijn lichaam en in wie ik werkelijk ben. Mijn leven nam vanaf dat moment een andere wending en ik ben veel meer vanuit mijn hart en buik gaan leven.
En toch voel ik ook nu nog, dat deze manier van overleven zolang bij me is geweest, dat ik -in ieder geval op dit moment in mijn leven- nog steeds geneigd ben om in spannende of stressvolle situaties die oude bekende weg weer te nemen. En vaak kan ik een andere keuze maken op het moment dat ik me ervan bewust wordt dat ik dat doe en soms ook niet.

Oftewel geef jezelf de ruimte om onderweg te zijn. Om het af en toe niet meer te weten, de verbinding met jezelf of de ander te verliezen om hem vervolgens weer aan te gaan. Om het leven te zien als een work in progress, waarbij je je best doet om ‘het beste te zijn wat je kunt zijn’, waarbij je valt en weer opstaat. Waarbij het er niet om gaat ‘klaar’ te zijn, maar te weten dat je onderweg bent en dat op waarde te schatten. Want het beste zijn wat je kunt zijn is altijd precies goed ❤

Jouw eigen vraag onderzoeken

Herken je dit? Of heb jij eenzelfde of andere vraag die je via het opstellingenwerk via het lichaam wilt onderzoeken? Neem dan contact met me op voor een individuele sessie of telefonische kennismaking waarin we samen kijken of en hoe ik je het beste kan helpen.

Ben je een professional met opstellingservaring en wil je zelf deze vorm van opstellingswerk leren begeleiden? Lees dan hier verder over de cursus, of mail/bel me voor een kennismakingsgesprek.

Graag ontmoet ik je.
Stefanie Bussing

Stefanie over het systemisch werk:
“Wat me vanaf het begin heeft geraakt in het opstellingenwerk is de eenvoud en helende werking die ervan uit kan gaan, wanneer we ons kunnen overgeven aan ‘het niet weten’. Mijn werk en specialisme weerspiegelen direct ook de reis die ik zelf ben gegaan en nog ga in het aanwezig zijn met dat wat is.”

W. http://www.stefaniebussing.nl – M. stefanie@beallyoucanbe.nl – T. 06 48 10 27 16

Stefanie Bussing is de vrouw achter Counselingpraktijk ‘Be all you can Be’. Zij begeleidt mens en organisatie in vragen rondom vrouw zijn, vitaliteit en gezondheid en in vragen rondom leven met ziekte (specifiek kanker).
Haar uitgangspunt is een vitaal leven, waarin je je volledige potentieel benut en leeft. In haar begeleiding is bewustwording een sleutel. Zij helpt mensen bij het vinden van een nieuw perspectief in situaties waarin zij zich uit het lood geslagen voelen. De ervaring leert dat dit helpt bij het hervinden van  de innerlijke kracht en balans en dat daardoor nieuwe mogelijkheden ontstaan.
In haar werk maakt zij onder meer gebruik van het systemisch werk van Bert Hellinger (opstellingen), Opstellingen in het lichaam (systemisch zielswerk in het lichaam), Transactionele Analyse, The Reconnection® & Reconnective Healing®, teachings van o.a. Eckhart Tolle en Adyashanti en bovenal uit het leven zelf.

Stefanie was een aantal jaren als opsteller en opleider verbonden aan de Academie voor Opstellingen 

Aangesloten bij Bewust Haarlem