Zoals ik al vaker heb gezegd, gaat de reis van persoonlijke ontwikkeling en groei gewoon door. Gelukkig maar, al is het niet altijd even fijn 😉 De laatste maanden voelde voor mij steeds meer als een vacuüm, waarin ik te hard rende en ik voelde dat ik mijn veerkracht  begon te verliezen. Tegelijkertijd hoorde ik mijn lijf roepen om zorg, aandacht en vooral rust om weer in mijn midden te kunnen terugkeren en te kunnen Zijn. Gevoelsmatig begon het ‘harde’ roepen na mijn midwinter ritueel, maar als ik eerlijk ben was al langer aanwezig en kwam het vanaf dat moment alleen meer in mijn bewustzijn. Ik besloot er een blog over te schrijven, ook omdat mijn verhaal alles behalve uniek is. Regelmatig hoor ik mijn klanten woorden van dezelfde strekking uitspreken inclusief de bijbehorende frustratie. Tijd dus om dit verhaal eens nader te belichten en in een groter perspectief te plaatsen.

Trouwe bondgenoot

Op kerstavond, toen ik de tijd nam om mijn eigen midwinterritueel te doen, sprak ik mijn verlangen uit en beloofde ik mezelf (zonder heel duidelijk de consequenties te overzien) te stoppen met rennen en haasten. Mijn lijf voelde zich direct aangesproken om als trouwe bondgenoot in deze queeste te dienen en bracht me diezelfde avond nog in contact met mijn oude vriend ‘keelontsteking en opgezette klieren’ om me af te remmen en toen dat niet afdoende werkte voor de tweede maal corona. Wanneer ik zeg ‘dat ik de consequenties niet duidelijk overzag’ bedoel ik; dat we soms wel ergens naar verlangen, maar ons niet helemaal bewust zijn van de winst die het gedrag, wat we niet meer willen ons brengt. Dat was bij mij ook het geval.

De boodschap werkelijk ontvangen

De boodschap die mijn lijf me met de klachten gaf, was eigenlijk meteen heel duidelijk voelbaar voor me en ook niet vreemd na de afgelopen 2 jaar; ‘neem rust, tijd en aandacht om goed voor jezelf te zorgen en op te laden’. Alleen om er daadwerkelijk gehoor aan te geven was een tweede. Ik zag tot mijn verbijstering hoe ik de legitimatie van ‘corona en de maatregelen’ nodig had om mijn klanten af te bellen en ‘nee’ te kunnen zeggen in de mantelzorg. En dat ik, toen de ruimte er was om me over te geven aan de rust en aan wat daarin gezien wilde worden, vertrok. Ik vluchtte in de wereld van Netflix, keek alle vijf seizoenen van Outlander en meer en merkte hoe mijn vlam met iedere aflevering verder doofde en mijn gemoed zwaarder werd.

Ik zag wat ik deed, ik zag ook wat ik nodig had en dat ik beter voor mezelf moest zorgen en… ik deed het niet. Ik zat volledig in mijn vacuüm vast. Tot ik voor mezelf begon te erkennen wat er aan de hand was, wat ik aan het doen was en dit ook deelde met mensen in mijn omgeving.

Geen uniek verhaal

De reden om mijn verhaal te delen, is dat mijn verhaal alles behalve uniek is, sterker nog, ik hoor het mijn klanten regelmatig zeggen, inclusief de bijbehorende frustratie. Het is de fase dat je bewust onbekwaam in iets bent. Er is een verlangen, een inzicht of bewustzijn zelfs om te groeien, iets te veranderen en er is tegelijkertijd een andere kracht die je terugtrekt. Die zegt: ‘nee hoor gaan we niet doen, veel te spannend, veel te gevaarlijk, veel te…’.

Het is een kracht, die net als bij iedere verandering (of het nu om mensen of systemen gaat) in eerste instantie in verzet komt, omdat het haarfijn aanvoelt dat zijn bestaansrecht op het spel staat. Dat is ook waarom je in een transformatieproces opeens weer geconfronteerd kunt worden met oude patronen en fysieke reacties, waarvan je dacht dat je ze allang achter je gelaten had.

Erkennen als eerste stap

Voor jezelf en ook naar anderen toe erkennen wat je jezelf ziet doen en wat er in je omgaat, geeft ruimte. En die ruimte is nodig om uiteindelijk een andere beweging te kunnen maken als de tijd daar is. Ik ben er dan ook voorstander van om niet te hard te zijn voor jezelf, want hoe harder je jezelf gaat slaan, des te sterker de overlevingsmechanismen doorgaans in actie komen. Dus heb ik net zolang Netflix gekeken tot ik kon in de diepte kon voelen ‘nu is het klaar’. Niet dat ik nu niks meer kijk, maar ik voel dat ik weer aan het stuur zit en de keuze maak om wel of niet te kijken.
Het is net als in de opstellingen. Daar waar de weerstand of het overlevingsmechanisme een plek krijgt en gezien wordt, ontstaat ruimte om te onderzoeken wat daaronder eigenlijk leeft en gezien wil worden.

Waar ik nu sta?

Ik kan een langzame beweging ervaren naar wat er onder de overlevingsmechanismen, van zowel het rennen als het apathisch tv kijken, zit. Het heeft gediend en heeft een functie voor mij en ook voor anderen in mijn familie die dezelfde dynamiek leven.
Ik ben me steeds bewuster van de momenten dat ik aan het rennen ben, een ren-situatie voor mezelf creëer of juist in apathie verval. Dat wat beide patronen afdekken komt beetje bij beetje in het zicht. Het gaat onder andere over echt ‘ja’ zeggen tegen het leven en aanwezig zijn, zonder de oude schizoïde beweging, waar ik afgelopen maanden in getriggerd raakte, van wegtrekken. The journey continues… en ergens voel ik gedurende het hele proces ook dat er iets wil ontluiken, een nieuwe deur die open wil. Ik kan de sprankeltjes al bijna aanraken…

Zonder cocon geen vlinder

Het is als een cocon realiseerde ik me laatst. De cocon als symbool voor het grote niet weten en de transformerende kracht van binnenuit, die de nieuwe vorm uiteindelijk zichtbaar maakt. Wanneer de rups in de cocon gaat, begint het transformatieproces. Geen rups meer, maar ook nog geen vlinder en waarschijnlijk zelfs geen besef van wat er aan de andere kant van de cocon zal zijn.

Dit uithouden van het ‘niet-weten’, die ongewisheid van wat komen gaat en de onzekerheid die dat met zich meebrengt, is wat mij betreft een van de grootste uitdagingen van het leven. En ik weet ook uit eerdere ervaringen dat er een moment komt, dat het weten heel helder indaalt en de beweging daadwerkelijk gemaakt kan worden en als vanzelf gemaakt wordt, ook al is het resultaat op dat moment nog steeds ongewis.

Het butterfly effect

Dat heldere weten wat er op een gegeven moment gewoon is, is iets waar ik me in deze tijd aan vasthoudt. Want de uitdaging van de ongewisheid is er één waar we allemaal de afgelopen jaren in coronatijd en ook nu met de oorlog in de Ukraine veelvuldig mee geconfronteerd worden. En dat is naast de ‘gewone’ ongewisheid die iedereen in meer of mindere mate in zijn/haar persoonlijke leven ervaart. Met het besef dat al die gebeurtenissen en de ongewisheid ervan bij een ieder persoonlijk op eigen wijze en in eigen stukken raakt, betekent ook dat dit voor een groot deel bepaalt hoe een ieder op de situaties reageert.

Dan komen weer, zoals vaker de afgelopen tijd, de woorden bij me langs, die ik in januari als nieuwjaarswens schreef voor dit jaar. En omdat dit is wat we allemaal, los van het grotere plaatje, iedere dag en in iedere situatie kunnen proberen te leven, deel ik ze graag nogmaals via deze weg. Laten we bijdragen aan de vrede. Eerst in onszelf, want daar begint het en van daaruit in de relaties met de mensen die ons dierbaar zijn en met hen die kortstondig ons pad kruisen en laat het zo verder en verder door bewegen…

Laten we
Liefde en compassie
Delen met elkaar

Laten we
Meningen en oordelen
Uitstellen

Laten we
Luisteren naar elkaar
Met een open hart
Naar de diepere laag
Achter de woorden.

En wanneer we oordelen

Laten we dan
Luisteren naar onszelf
Met een open hart
Naar de diepere laag
Achter ons oordeel

Naar de angst
De pijn
De onveiligheid
De afgunst
Die daar mogelijk huist

Naar het werkelijke verlangen
Verborgen
in het oordeel
Wachtend
op erkenning

Wachtend
Om gezien
Gehoord en
Gevoeld te worden

Laten we spreken
En luisteren
Met ons hart
Wagenwijd open
En in die aanwezigheid horen
Wat werkelijk gezegd wordt

Ik wens je verbondenheid met wie jij in essentie bent en met de mensen en de wereld om je heen. Dat liefde en compassie je richtingaanwijzers mogen zijn.

Graag ontmoet ik je.

Warme groet

Stefanie Bussing

Stefanie over het systemisch werk:
“Wat me vanaf het begin heeft geraakt in het opstellingenwerk is de eenvoud en helende werking die ervan uit kan gaan, wanneer we ons kunnen overgeven aan ‘het niet weten’. Mijn werk en specialisme weerspiegelen direct ook de reis die ik zelf ben gegaan en nog ga in het aanwezig zijn met dat wat is.”

Aangesloten bij Bewust Haarlem en Ziesoo

Fotocredits: Annie Spratt op Unsplash